15 juni 2018, op het eerste gezicht een datum zonder speciale betekenis. Tot nu. Misschien ben ik sentimenteel maar ik word zo blij van een ruimte gevuld met mensen die er voor mij toe doen. Personen die de dagen net iets meer cheu geven. Wellicht hebben de prachtige, elegante en uitzwaaiende jurken en charmante pakken van de heren hier ook aan bijgedragen. Voor mij was dit een avond om nooit te vergeten.

Een vrolijk welkomstcomité, een prikbord wat almaar voller werd en foto’s bij binnenkomst toen de haren nog goed zaten. Een stijlvolle zaal waarin ieder op de gevoelige plaat werd vastgelegd door mijn date. Want he, de kijkers thuis, jack in het bijzonder, willen ook wat. Langzaamaan werd de alcoholische consumptie verhoogd waarmee ook de feestvreugde en de wildere danspassen hun intrede deden. Uit eigen ervaring: Naaldhakken op een stenen vloer in combinatie met mijn enorme souplesse, NO GO!

Dansen, springen, zwieren en zwaaien. Af en toe rustig staan kijken of op zoek naar een goed gesprek. De avond had nog langer mogen duren. Dus wat doe je dan? Op naar de Gieter in vol ornaat. A Little overdressed en ogen als panda (lees: uitgelopen make-up) maar dat mocht de pret niet drukken. Om daarna in slaap te vallen met een enorme glimlach rond mijn mond. Bijzonder dankbaar om hier al zo lang onderdeel van te mogen zijn, tevens als bestuur met mijn vier maatjes naast mij aan het roer.

Houd de Facebook deze week in de gate voor alweer de aller aller allerlaatste aflevering van Aquila tv. Maar niet getreurd. Er is goed nieuws voor degene die geen afscheid kunnen nemen. Er komt een heuse aftermovie! later meer hierover voor nu dank voor jullie stralende aanwezigheid. Aldus Peter, die trouwens onze voorzitter is: ‘Dank voor het Aquila gevoel